Khotang Diary ( 10 awesome picture )

1. Little Sister while cutting grass 

2.The Jayaram Ghat Bridge

3. Beautiful village

4. The Nature 

5. Miya Khola 

6. Sun Set view from Mattim Khotang

7.Two brother 

8. Sun set view from Mattim

9.The village

10. Ghurmi Bridge

Fake ID | Story |

****** #फेक आई डि **********

दिनभर क्याम्पसको कोलाहलले थकित भएको मस्तिष्क कोठा सम्म आईपुग्दा पनि फुर्तिलो थिएन । कोठामा आईपुग्ने बित्तिकै फेसबुक खोल्ने एउटा दैनिकी जस्तो भईसकेको थियो ।

फेसबुक खोले , फ्रेन्ड्स बटममा पँहेलो सुन जस्तो टिलिक्क टल्केको  देख्दा मस्तिष्कले कसले रिक्वेस्ट पठाएछ ? भनेर प्रश्न गरिसकेको थियो ।

मेरो औलाहरु ती सुन जस्ता पँहेलो फ्रेन्डस् बटममा गयो । केटिको रिक्वेस्ट आएछ केटा मस्तिष्कले मनलाई भन्यो ।

केटिको रिक्वेस्ट  आ'को पत्तो पाए पछि मन एक्कासी बुरुक्क बुरुक्क उफृन थाल्यो - केटाकेटीले पापा पाए जसरी । हत्तपत्त प्रोफाईल खोलेर हेरे । उफ्रिरहेको मन छक्क पर्दै रोकियो ।

मस्तिष्कले फेक आई डि भन्ने कल्पना गर्न थालिसकेको थियो । नगरोस पनि कसरी ? त्यहाँ न त कुनै तस्बिर  थियो न त कुनै ब्यक्तिगत जानकारी नै । झट्ट अनुरोध स्वीकार  गर्न मन लागेन । ह्या , जो भए नि होस एसेप्ट गर्दे भनेर मस्तिष्कले उक्साईरहेको थियो । मस्तिष्कको सामु मेरो केही सीप चलेन ।

एसेप्ट गरेको केही छिनमै मेसेज आयो

" हाई ! सन्चै हुनुहुन्छ ? " ।

मस्तिष्कले फेक आई डि सम्झिरर्‍यो । मस्तिष्क भन्दै थियो "पक्कै केटाको हो , कसैले मुर्गानै बनाउन खोज्दैछ , बिचार गरेर बोल बेटा " । फेक आई डि मस्तिष्कले भनिसकेपछी मलाई अट्टेरी हुन मन लागेन ।

" बिसन्चो भए चै के फलफुल लिएर आँउथ्यौ ? " उत्तर फर्काए । 

एक्कै छिनमा रिप्लाई आयो "छ्या कस्तो rude हजुर त " ।

अन्जान केटिको आई डि बाट rude भनेर भन्दा मन एक्कासि नियाउरो भयो ।
"हजुर त राम्रो हुनुहुन्छ जस्तो लागेर बोलेको but I never expect such word राम्रोसँग बोल्दैमा के जान्छ र ? " अंग्रेजी मिसाउदै फेरि रिप्लाई आयो ।

गल्ती त पक्कै भयो केटा फलफुलनै नभनेको भए हुन्थ्यो , दिमागले संझाउदै , माफी माग्न उक्साईरहेको थियो ।

सरि भन्ने शब्दको सहारा लिनु पर्ने अवस्था आयो । बोल्ने शब्दहरु देखेर कता कता फोटो नभएको फेसबुक आई डि  केटि को'नै हो कि जस्तो एकपट्टि दिमागले सोचिर¥यो । तर भए पनि कस्को ? म फलानो भनेर बोलेको भए युवा जोश शब्दमा देखाईदैन थियो क्यारे । भित्रभित्रै बरबराउछु ।

त्यही दिमाग प्रश्न सोध्ने गुरु र उत्तर दिने चेला जस्तै भयो  ।

" rude भन्दापनी फेक आई डि जस्तो लागेर त्यस्तो  शब्द प्रयोग  गरे  Sorry र कसरी चिन्यौ मलाई ? " माफी र प्रश्न एक्कै चोटि लेखेर पठाए ।

"हजुर किर्तिपुर बस्नुहुन्छ हो " ? फेरि प्रतिप्रश्न आयो ।

छक्क परे कसरी थाहा भयो ? आफैलाई सोधे ।

अब झन मेरो संका मसँगै कलेज जाने साथिमा गयो । उसैले मलाई केटिको आई डि बाट जिस्काईरहेको अनुमान मस्तिष्कले लगाउन थालिसकेको थियो ।

" कसरी चिन्यौ " लेखेर पठाए ।

अन्जान मान्छेको बारेमा जान्न निक्कै उत्सुक भईसकेको थिए । अर्को पट्टि साथिले अर्को फन्डा बनाउन एस्तो महाभारत रचेको अनुमान पनि छदै थियो । मेसेज हेर्न आतुर भैसकेको थिए , औलाले पाँच पटक रिफ्रेस बटममा थिचिसकेको थियो  ।

"म बर्नहार्ट कलेज पढ्छु , तपाईं र म माईक्रोमा सँगै थियौ ,तपाईले माईक्रोमा फेसबुक चलाउदै गर्दा नाम देखेको थिए अनि एड गरेको  " रिप्लाई आयो ।

मन ट्वा परेर मस्तिष्कलाई भन्दै थियो , यस्तो नि हुन्छ र ? कसैले नाँम देखेकै भरमा एड गर्ने । मस्तिष्क आफै छक्क परेको थियो , मनको कुरा नसुनेझै गरि अझ मलाई बोल्न उक्साईरहेको थियो ।

"किन एड गरेको ? फेक आई डि जस्तो लाग्छ मलाई  ? प्रश्न गरे ।

" त्यस्तो लाग्छ भने बाई " घुर्क्याउदै  रिप्लाई आयो ।

*****************

भोलिपल्ट त्यही कलेज जाने दैनिकी । साथी सँग भेट भयो ।

" तिमिले बनाको हो त्यो आई डि ? फ्रेन्डमा तिमी पनि छौ त ? " प्रश्न गरे ।

होईन यार ! किन ? उसले प्रश्न गर्यो ।

सबै घटना सुनाए । उसले बधाई दिदै भन्यो " ल जे भए पनि  मन पराउने केटि त भेटिई , भाग्य चम्कियो यार तिम्रो " उसले जिस्क्याउदै भन्यो ।

कसैले जिस्क्याउदा  पनि मन फुरुङ्ग भयो ।  तर दिमागले भने फेक आई डि सम्झिर¥यो । फेरि उसले आफ्नो मेसेज देखाउदै भन्यो "  मेरो पनि च्याट भ'को थियो यार त्यो सँग , तिम्रो नम्बर माग्दै थिई "  ।

कसको आई डि होला ?  म सँग किन आकर्षित भा'हो ? यति साह्रै  त चुम्बक पनि फलाममा आकर्षित हुदैन होला है ? । त्यो आई डि'को बारेमा सुईँको पाउने ध्ययले  जिस्किदै उसँग कुरा गर्छु ।

उ हांस्यो " अँ यार को हो के ? म सँग त केही नबोली सिधा तिम्रो नम्बर मागी अनि दिए मैले नि  " उसले केही सुइँको  नदिई बोल्यो ।

दिनभर कलेजमा पढ्नै मन लागेन '
'आज चै कसको आई डि हो पत्ता लगाएरनै छाड्छु'  मन र मस्तिष्कले एक्कै चोटि संकल्प गर्दै थिए । मेरा यी दुई ठुला मित्र  छुट्टीको  पर्खाईमा  थिए । अन्तिम घन्टि पढ्न मनले मानेन , मनको अघि मस्तिष्कको बस झन के चल्थ्यो र ? कोठा तिर अघि बढे ।

कोठामा पुग्ने बित्तिकै फेसबुक खोले पाँच मिनेट अघि मेसेज आएको रहेछ ।

" फेक आई डि जस्तो लागेको हजुरलाई ? तर होईन  , मेरो मोबाइल छैन दिदिको बाट चलाको त्यही भएर फोटो राख्न पाईन । "

फेरि मन छक्क पर्यो , दिमागले प्रश्न सोध्न उक्साईर¥यो ।

" यो आई डि देख्दा जसलाई नि फेक जस्तो लाग्छ  मलाई मात्र होईन । को हौ तिमि ? "अलिकति आक्रोशको ईमो  टास्दै प्रश्न गर्छु ।

करिब एक घन्टा पछी,

"म ट्याङ्लाफाटमा बस्छु । बाह्रमा पढ्छु अरु त भनीसके नि "रिप्लाई आयो

उसको यहि उत्तर हेर्न आतुर मनले कम्तिमा तीस पटक रिफ्रेस  गर्न उक्साईसकेको थियो ।

"फोटो चाहिएको हजुरलाई ? मेरो मोबाइल छैन ,ल्यापटप बाट चलाएको बेला पठाई दिन्छु नि । " लगत्तै अर्को मेसेज आयो ।

मन र मस्तिष्क दुबै शान्त भए ।

"त्यतिन्जेलको लागि म नबोल्ने बाचा गर्दै छुट्टिन्छु " बिबिसीमा बोले जस्तो शैलिमा मेसेज पठाए ।

मलाई फोटो हेर्न र जान्न निक्कै आतुर भईरहेको थियो

। " पर्खी बसे फोटो हेर्न भनी ....." नारायण गोपालको गितलाई प्यारोडी बनाएर गुनगुनाउन थाले ।

एक दिन पर्खिन्छु फोटो आँउदैन , दुई दिन पर्खिन्छु  फोटो आँउदैन र तीन दिनको दिन फोटो आउँछ तर मेरो आफ्नै साथिको , म छक्क पर्छु , मन ट्वा परेर हेरिरहन्छ ,एकपट्टिको दिमागले त्यसैले बनाको हो भन्ने त थाहा थियो भन्ने पनि सोचिरहन्छ ।

" मुला फेक आई डि बनाएर के ल्याङ ल्याङ हानिरा यत्रो दिन " रिस र आक्रोश मिसाउदै मेसेज पठाउँछु ।

फेरि लगत्तै मेसेज आउँछ " छ्या यस्तो फोहोरी शब्द पनि बोल्नुहुन्छ हजुर ? "

परिस्थिति अनुसार नमिलेको ' मेसेज ' देख्दा नर्मल रहेको जुनसुकै मान्छेलाई पनि रिसको लेभल बढिसकेको हुन्छ । मलाई पनि त्यही भयो ।

साथिको फेक आई डि पक्का हो भन्ने कुरा मस्तिष्कले ठम्याउँछ । सबैलाई सुनाउन नमिल्ने अस्लिल शब्द दिमागले सापटी दिदै मेसेजमा पठाउन निर्देश गर्छ र म पनि त्यसै गर्छु । अस्लिल कुरा शब्दमा उतारे पछिनै सबैभन्दा ठूलो गाली बन्छ , मस्तिष्कले त्यहि सोच्छ ।

मलाई  मस्तिष्कले गाडि जसरी चलाउँछ र म पनि मस्तिष्कको दासी भएर हुईकिरहन्छु । मेसेजमा गाली भरिएका सन्देश छोडेर , त्यो आई डि ब्लक गरि फेसबुक बन्द गरेर चुपचाप बस्छु ।

**********

भोलिपल्ट , साथिलाई पर्खिननै मन लागेन । एक दिन भए पनि रिसाएको जस्तो अभिनय गर्नैपर्छ । नत्र फेरि कस्तो ठाउमा उडाईदिने हुन पत्तो हुन्न - साथी साथिको खासियत नै यहि हो। साथि त्यो दिन कलेजनै आएनछ ।  उ  कलेज नआएको पत्तो पाएपछी झन ठूलो आनन्द मिलो । त्यो दिन त्यही फेक आई डि र त्यहा भएकै गफ मस्तिष्कमा घुमिर¥यो , फिरफिरे जसरी ।

(कलेजबाट फर्किदै गर्दा )

माईक्रोको पछाडि बाट आवाज आयो । पछाडि पुलुक्क हेर्छु , घरबेटीकि छोरी रहिछे  ।

" दाइ पछाडि आउनुहोस् न " म अन्तिमको भन्दा अघिको सिटमा बसेको हुनाले , अन्तिम सिटमा बोलाउछे ।

पछाडि गएर टुसुक्क बस्छु र मोबाइल निकालेर चलाउन थाल्छु । मोबाइल चलाउनुको एउटै कारण बोल्ने शब्द फिटिक्कै निक्लिदैन त्यस्तो अवस्थामा अझ केटिसँग भएको बेला ।

उसले दाइ भन्ने गर्थि तर म अर्कै सोच्ने गर्थे यो पनि कारण होला बोली नफुट्नुको । मस्तिष्क सोच्नमा ब्यस्त हुन्छ ।  

" दाइ अनि फेसबुक त खुब चलाउनु हुन्छ है ? " एकछिनको संन्नाटालाई चिर्दै प्रश्न सोध्छे ।

' अँ ठिक ठिक कै । तिमी पनि त खुब चलाँउछौ नि ' म अफ्ट्यारो मान्दै बोल्छु । उ खित्का छाडेर हांस्छे । केटिहरु बिना कारण हाँस्दिन्छन जस्तो लाग्छ ।

" दाइ एउटा कुरा भनुम ? नरिसाउनु नि फेरि " एक्कै चोटिमा उ बोलि ।
सुरुमै नरिसाउने कसम खुवाई  ।

" दाइ sorry  है खासमा त्यो फेक आई डि मेरो थियो" ।

म छक्क परे , म भन्दा बढी मेरो मस्तिष्क छक्क परेको थियो ।

मन , त्यस्तो उपद्रो शब्द बोलेको संझेर भित्रभित्रै लाजले रातो पिरो भएको थियो।

" त्यस्तो फेक आई डि बनाएर के ल्याङ गरेको " ? जिब्रो चिप्लियो अलि ठूलो आवाजमा । गाडी भित्रका मान्छेहरुले एक्कै चोटि हेरे ।

"  यसको बारेमा यहाँ भन्दा पनि गाडीबाट उत्रिए पछि कुरा गरौं न " नर्मल शैलीमा उ प्रस्तुत भइ ।

मनभित्र कुत कुत् उठ्दै थियो , नजर पनि त्यसरीनै झुकेको थियो । जसरि बजिरहेको  गितले भन्दै थियो "फगत एक नजरमा " ।   मस्तिष्क पनि आफ्नै हिसाबले सोच्दै थियो "सायद अब उसले कहिल्यै दाइ भन्नेवाला छैन  " ।

******समाप्त******

खोटाङ डायरी ।। यात्रा ।।

श्रम बेचेर सडक बनाउने महान् पौरखी हातहरुलाई संझन चाहन्छु   । अनि संझिन चाहन्छु , यहिं बाटोमा दस दिनसम्म नुन बोक्दा घोटिएका हाडहरुको ब्यथा पनि ।

ती भरियाहरुलाई बिर्सने कुरै भएन् जो आफ्नो पेट खाली राखेर परिवारको पेट भर्दथे ।

नुनको भारी र पेट पाल्ने चक्करमा बा-बाजेहरुले जिन्दगीको चक्कर सक्किसकेको पत्तो सम्म पाएनन् ।

गाडिमा यात्रा गरिरहदा बाजेहरुको किस्सा संझिन्छु ।

" दिनभरको हिडाईले रन्थनिएको शरिर , अनि बेलुका भात पकाउन आँगो फुक्दा अजिङ्गर भेटिएको किस्सा , खच्चरले झारेर मृत्यु भएका भरियाको ब्यथा , कसैले अर्काको श्रीमती भगाउदै खोला तार्दै गरेको किस्सा, राँके भुतले त्रसाएको किस्सा , भारि बोक्न गएका युवतिहरुसँग पिरिममा परेको किस्सा आदि मेरो मानस पटलमा घुमिरहेको छ  "

दस दिनसम्म नुन बोक्न गएका बाजेका कथा  नुनसँगै विलय हुने भए । विलय हुने भए ती बाटामा बस्दा बनेका अनेकौं तिता-मिठा किस्साहरु पनि ।

गाउँ बदलिए जसरी किस्सा पनि जवान्  भएछन् । लाग्छ नयाँ किस्साहरु बिल्कुल फरक स्वादका छन ।

अलिकति आधुनिकता मिसिएको , अलिकति दुर्गन्ध मिसिएको ,अलिकति छल र कपट मिसिएको , अलिकति स्वार्थ मिसिएको , अलिकति कन्जुस्याइँ मिसिएको र  अलिकति ब्ययबिचार मिसिएको ।

***

खच्चरमा लगाईएका घण्टीहरुको आवाज , गाडिको हर्नले बिस्तपित गर्न भ्याईसके'छ  ।

खच्चरको लिदि गनाएर उल्टि गर्ने बटुवाहरु गाडिको चक्करले उल्टि गर्ने भएछन् । साच्चै गाउँ सहर हुन लागेछ । मान्छेहरूको मन ,दया-माया नउम्रने बगर हुन लागेछ ।

बास बस्ने ठाँउ ( रेग्मिटार , भडारेघाट , रसुवा ) मा दिनभर हिडेको थकाई मेट्न बस्दा  छुट्टै रौनक लाग्थ्यो ।

 दुधकोशिको किनारमा बालुवा सँगै उफ्रिदा स्वोर्ग यहि हो जस्तै लाग्थ्यो । रौनकता आजकाल गाडिको झ्यालबाट हेर्दा कहाँ आउदो रछ र ?

दिमागमा कैद भएका ती चित्रहरू कति अबिस्मरणिय छन् , मोबाइलमा सेल्फी हानेर सेभ गरेका फोटाहरुभन्दा । अनि ती चित्रहरु मनमा अपलोट हुँदाको आनन्द के फेसबुकमा अपलोड हुँदा आउला र ? पक्कै नआउला ।

*************

करले वा रहरले बसाइँसराइ गरि हिडेका मान्छेहरुको घर  म जस्तै एक्लो छ ।

 बच्चाबेला म कहिल्यै एक्लो भईन् । छेउमा मान्छे भएर नि म किन एक्लो महसुस गर्दैछु ? उत्तर घाँटी बाहिर कहिल्यै निस्केन् । उत्तर ननिस्किनुको कारण दिमाग , गैरी खेत र वारि जस्तै बाझो भएर हुनसक्छ ।

भग्वानले वर माग  , भने भने ,  म सधै बच्चानै हुन पाँउ भनेर माग्थे जस्तो लाग्छ । बच्चा स्वार्थरहित , निष्कपट , स्वोच्छ , शिष्ट र निर्दोश हुन्छ भन्ने मेरो बुझाई छ ।

 उमेर बढेसँगै शारीरिक रुपमा सबल भएपनी आत्मशक्ती कमजोर हुँदै गईरहेको भान परेको छ । आत्मशक्ती कमजोर हुने कारण दायित्वको गरौ भारी  लाग्छ ।

दायित्वको गरौं भारिले थिचेपछी मान्छेले  परिवार , समाज, गाउँ , अनि देशै छाडेर परको देशमा पुग्न कत्ती पनि आपत मान्दैन । त्यही भारी थेग्न गाँउका लगौटिया यारहरु परदेशमा छन् । गाउँ बालक ,बृद्द र महिलाले खचाखच छ ।

**
बाटोमा हिड्दै गर्दा कम उमेरै  बिबाह भएका युवति धेरै देखिए ।

कोक्रोमा बच्चा बोक्ने देखि , सलमा भारी बोके जसरी बच्चा बोक्ने भेटिए । यो देख्दा मलाई दस बर्ष अघिकै गाँउको झझल्को आईरहेछ  ।

गाउँ छिर्नै लाग्दा उदितनारायण झा'को आवाजमा रहेको गित "यो गाँउको ठिटो म......" र सोनु निगमको आवाजमा रहेको गित "उकाली ओराली गर्दै ......." खोला नजिकैको घट्टा जसरी दिमागमा घुमेको छ ।

धेरै गन्थन् नगरी अब म गाँउको आनन्द लिन चाहन्छु । ;)

पढ्ने चेष्टा गर्नुभएकोमा धेरै धेरै धन्यवाद ।

शान्ति ( The peace ) र सान्ती

*******
दिन १
********

आज मन एकनास बगिरहेको छ । ए साच्चि मन त बग्दैन पो क्यारे ।
आँसु बगिरहेको छ ।

आँसु बगाउँदा शान्ति मिल्छ रे । यो संसारमा मानिस शान्ति खोज्न अनेक उपाए अपनाउछन्  ।

बुद्ध घर छोडेर बन पस्छ्न् । त्यही शान्ती धनमा भेट्ने बहानामा बुद्दुहरु बिदेश भासिन्छ्न् ।

उता महाभारतमा सान्तनुको शान्ती भड्किन्छ । एउटि सुन्दर युवति सत्यवतिको प्रेममा ।

उनलाई प्राप्त गरेपछि पनि , सान्तनुको शान्ती प्राप्त हुँदैन । गंगा पुत्र देबरथले जीवन भर बिबाह नगरी हस्तिनापुरको राज्य सत्यवतिको पुत्रलाई दिने प्रण गरेका हुन्छन् ।

आफ्नो पहिलो पुत्र देबरथलाई ( भीष्म )  हस्तिनापुरको राजा बनाउन नसकेको र जिबन भर ब्रमचारी बस्ने प्रतिज्ञाको दोस आफैलाई मानेर बिना शान्ती सान्तनुको  मृत्यु हुन्छ ।

यो त एउटा सानो उदाहरण मात्र भयो । रामायण देखि महाभारत सम्म हेर्ने हो भने  हरेक पात्रको शान्ति माथि खलल पुगेको देखिन्छ ।

धर्म ग्रन्थ मात्र किन नियाल्नु ?  आजकाल मानिस पनि पिडा , तनाव ,चिन्ता आदिले गर्दा डिप्रेसनको शिकार  भएको सजिल्यै घर घरमा भेट्न सकिन्छ ।

मानिस कहिले सन्तोष हुन्छ होला र ? कहिले शान्ती मिल्छ होला ? के पुर्ण शान्ती, जीवन समाप्ती पश्चात् मात्र मिल्ने हो ? के जिवनकालमा मानिस जहिल्यै अशान्ति रहन्छ ? कुन अवस्थालाई शान्त भन्ने ? बढो सरल लाग्ने तर गम्भीर प्रश्न शान्तिलेनै मेरो मस्तिष्कमा अशान्ती मच्चाईरहेको छ ।

****
दिन २
*****

मस्तिष्क आज बढिनै चन्चल छ । खुसिले उत्पात नाचिरहेको छ । सरस्वती पुजामा पल्लो गाँउकि " सान्तिपनि " त्यसरिनै नाच्थी ।

आज उसले फेसबुकमा मैले पठाएको प्रेम प्रस्ताव झ्याप्पै स्विकार गरेकी छे । ए ! माफ पाँउ  प्रेम प्रस्ताव त पठाउन मिल्दैन पो क्यारे । फ्रेन्ड रिक्वेस्ट स्वीकार गरेकी हो ।

शान्ती खोज्ने सरल तरिका "सान्तिलाई नै आफ्नो बनाउनु हो । मस्तिष्कले आज यस्तै उट्पट्याङ बिचार उत्पादन गरिरहेको छ ।

उसलाई पठाएको एउटा मेसेज पनि उसले फिर्ता गरेकी छैन् । त्यहिभएर मन बेचैन भो , शान्ती भंग भो ऋषिहरुको तपस्या भंग भए जसरी ।

शान्तिले नबोलेर शान्ती खोसिदिई । उसलाई यो तेस्रो पटक रिक्वेस्ट पठाएको , मेरा दुईवटा रिवेस्ट त उसले हुदैन भनेर क्यान्सिलनै हानेर मारेकी थिई । कति धेरै मेरो अनुरोधको हत्या गर्न सकेकी मोरिले ।

  ए साँची !! शान्ति त अर्कैको पो भएकी छे है ? थुक्क !! उसको त दुईवटा छोरा पनि पो छन् त । धत् मेरो बुद्दी ।

कुनै जमानामा भन्ने गर्थी यो सान्ति तिम्रै हो । म पनि सोच्ने गर्थे " सान्तिनै आफ्नो भैइ भने जिन्दगीमा कहिल्यै अशान्ति हुँदैन् । "

°°°
" संसार कति अघि पुगिसक्यो , तँ चै माया पिरतिमै अलमली राख , हावादारी कुरामै अलमल्ल पर्दै बस् डाम्ना " पाँडे शैलीमा एक असल मित्र डुक्रीए ।

बौद्धिक र तार्किक कुरा गर्ने मान्छेलाई  झिना मसिना भावनात्मक कुराले असरनै पार्दैन् भन्छन् । होला पनि ।

सबै मान्छेले एउटै सोच्ने भए, एकै बिचार आउने भए यत्रा अशान्ती मच्चिने घटना किन हुन्थ्यो होला र ? किन जुम्ल्याहा अग्ला घर ध्वस्त हुन्थ्यो होला र ? देस देसमा किन त्यत्रो मिहिनेत गरेर नियम , कानुन , संबिधान बनाउनु पर्थ्यो होला र ? हरेक मान्छे राजा हुन्थ्यो होला । हरेक मान्छे न्यायाधीश हुन्थ्यो होला । ती दिनैपिच्छे झगडा गर्ने डाँडाघरे काईला काईली पनि मिलेर बस्थे होला ।

छ्या म पनि कस्तो ? गाली गर्नमै पो समय फालेछु । अँ साच्चै ! के संसार माया पिरती बिना अघि बढ्न सक्ला र ?
फेरि मन बेचैन भयो । मनमा ज्वारभाटा उठ्न थाल्यो । लाग्छ  , मन कहिल्यै सन्तोष भएर बस्नै सक्दैन । दोस्रो दिन पनि अशान्ती खिल गाडिए जसरी चस्किदै बसेको छ ।

*****
दिन ३
*****

" शान्ती शान्ती भाँड मे जा ! यस्ता कुरा जति सोच्यो उति अशान्ति भईन्छ  ।

जिन्दगी भनेको एउटा चक्र हो । घुमिरहन्छ आफ्नो गतिमा । चाँहे गहिरो तरिकाले सोच चाहे सतही सोच । "

कोहि सपनामा आएर संम्झाए जस्तो भान पर्यो । होईन पो र'छ ! रेडियो घन्केको रहेछ । रेडियोले भाँडमे जा नभनेको हुन सक्छ । तर निदाएको सुरमा आदि मस्तिष्क र आदि रेडियो घन्केको हुनसक्छ । 

घाँमको किरण आँखामै ठोक्कियो । बजिरहेको रेडियोमा मेरो ध्यान केन्द्रित भयो ।

" शान्ति प्राप्त गर्ने उपाय हरेक धर्म अनुसार भिन्ना भिन्नै व्याख्या गरिएको छ । सबै धर्मको सार भनेको असल कर्म , असल बिचार , असल सोच , असल व्यबहार , असल संगत र मन र मस्तिष्कको सहि नियन्त्रण हो ।"

आज गम्भीर बन्न फिटिक्कै मन लागेन । रेडियोमा भनेको कुरा सहि लाग्यो । तर यो खुट्टा तान्ने कलियुगमा , 'असल हुन सार्है  गाह्रो छ ' भनेर ठुल ठुला बिद्दानहरुको मुखाराबिन्दुबाट  सिदा यो  कानमा गुन्जेको हिजै जस्तो लाग्छ ।

चिन्ता र तनाव बिहिन सायदै होलान् यो संसारमा । कसैले भनेका थिए " बिना समस्याको जिन्दगी खोज्नुहुन्छ भने त्यो चितामा  भेट्न सक्नुहुन्छ ।

" जिउँदो मानिसमा तनाव र चिन्ता एउटा निश्चित बिन्दुसम्म सहिनै हुन्छ । त्यो बिन्दु बाट अलिकति बढी भयो भने मन र तनको शान्ति जहिल्यै भड्किरहन्छ ।

रेडियो भित्रबाट आवाज घन्किरहेको थियो । फेरि झसङ्ग भए ! म त फेरि पो निधाएछु ।
°°°
हिजो बेलुकी अबेर सुतेको थिए । हिजो बेलुका सान्तिको मन , मेसेज पठाउन बाध्य भएछ ।

भन्दै थिई " सान्तिनै आजकाल शान्ति ( न्याय ) खोज्न भौतारिएकी छे " ।

उसको पति लागुऔषधी कारोबार गरेको आरोपमा जिल्ला कारागारमा छन् रे ।

कसरी त्यस्तो भयो ?

उसले खुलेर कुरा गर्न खोजिन । गोपनियता कायम राख्न खोजेकि हुनुपर्छ ।

सान्त्वना दिदै उसलाई संझाए । शान्तिनै  उडेको उसको मनमा मेरो सान्त्वनाले के काम गर्थ्यो र ? त्यही पनि उसले संझिए जस्तो गरेर उत्तर फर्काईरहि ।

अबेर निदाउन  बानी भन्दापनि बढी कारण चाहिन्छ । अबेर सुतेर सबेरै उठ्न जाँगरनै चाहिन्छ ।

" जाँगर भन्दा पनि बाध्यता हुनुपर्छ होला "आफू भित्रको अर्को फ़ुर्तिलो मान्छे बोल्यो । आफू भित्रको मान्छेनै हो अशान्ति बनाउने । मनुवा भित्रको अर्को मनुवा जसले तान्डब गरेर बाहिरको मनुवालाई अशान्ति बनाई राख्छ । आज यहि मनुवा सँग अचाक्ली रिस उठेको छ । फेरिपनि खल्लोपन महसुस भईरह्यो । भित्रभित्रै अशान्ति मच्चिरह्यो ।

***

" ॐ शान्ति शान्ति " एक जोगि कराउदै आँगनमा आए ।

' शान्ति ,शान्ति तर मन धेरै अशान्ति '  म जिस्किन खोज्छु ।

उनी मुख बिगार्छन् । उनले मनमनै भन्दै होलान् " शान्ती भएको भए म भिख माग्दै हिडिरहेको हुन्न होला वत्स " ।

एक कटौरो चामल उनको ठूलो पोल्टोमा खसाल्छु  । उनी बाटो तताउछन् ।

उनलाई मैले भिखमा चामल दिएको थिए तर भिखमा सान्ती गई । कसरी ? कुन्नी ।

  सान्ती मलाई हात हल्लाउँदै लुरु लुरु हिड्छे । लाग्छ शिबभट्टसँग गोमा ब्राह्मणि हिड्दै छे । म ठूलो स्वोरले चिच्याउछु , कराउँछु  तर मेरो आवाज उनिहरुको कान सम्म पुगेको जस्तोनै लाग्दैन । एता गुहार माग्छु , उता गुहार माग्छु । त्यसपछि  म आफै सँग हार मान्छु ।  त्यो हारको नतिजा आज साथमा सान्ती छैन । शान्ती पनि छैन ।

केही नभएको चिज मैले किन खोज्ने ?

मन दरो बनाउदै जुरुक्क उठ्छु । अंग्रेजी फिलिम इन्सेपसनले दरै ह्याङ बनाएर राखेछ । मैले सपना पनि तीन तीन दिनको देख्न भ्याएछु । प्याट्ट आफैंलाई कुट्छु किनभने यत्रो समय सम्म पढेर तपाईलाई रिस उठ्यो होला । अरुको पिटाइ खानु भन्दा आफ्नै पिटाइ खाएको बेस नि । होईन र ?